Parc des Princes hala şampanya ve konfeti ile geçiyor olmalı.
On yıl boyunca Avrupa yetersizliğini sembolize eden kulüp Paris Saint-Germain, nihayet 1 Haziran’da Münih’teki Inter Milan’ın 5-0 çekiçlenmesi ile şeytanlarını fethetti.
İlk Şampiyonlar Ligi unvanları sadece bir kupa değildi; Bir hanedanın şafağı olması gerekiyordu.
Bunun yerine, neredeyse üç ay sonra Paris kaosa daldı.
Kilit yıldızlar yaralandı, yöneticileri açıldı ve futbolun en tuhaf batıl inançlarının-“Şampiyonlar Ligi laneti”-intikamla geri döndü.
Münih’teki zafer, yapımda bir taç giyme yılı olan empatikti.
Achraf Hakimi, Khvicha Kvaratskhelia, genç Senny Mayulu ve 20 yaşındaki duyum arzusundan bir destek Doue Shredded Inter.
Sol kanatta elektrik olan Doue, gecesini çubuğun altına eğilen mesafeden gür bir grevle kapattı ve Yann Sommer’ı dondurdu.
Onun parlaklığı ona son yıllarda korkunç bir üne sahip olan bir onur madalyası olan UEFA’nın Maç Adamı Ödülü’nü kazandı.
Paris başlangıçta batıl inançları fırçaladı.
Bu onların zamanıydı ve Kylian Mbappe Madrid’e gitti, Dembele Reborn ve Doue Fransa’nın bir sonraki mücevher olarak ortaya çıktı, tarihin müdahale edeceği bir duygusu yoktu.
Derin
Fakat bu sözde lanetin tarihi derinleşiyor ve Paris’te aniden görmezden gelmesi imkansız geliyor.
2020’den bu yana, her Şampiyonlar Ligi final MVP’si bir yıl içinde yıkıcı bir yaralanma yaşadı.
Kingsley Coman’ın Bayern için PSG’ye karşı kazanan golünü yırtılmış bir ACL izledi.
2021’de Chelsea’nin orta sahasının kalp atışı olan N’Golo Kante, tekrarlayan hamstring gözyaşlarıyla geri alındı.
2022’deki Madrid’in zaferinin arkasındaki duvar olan Thibaut Courtois, aşağıdaki kampanyanın çoğunu bir ligament rüptürü ile geçirdi.
2023’te maç kazanan Manchester City’nin Rodri, aynı acımasız kaderi ile tanıştı.
2024’te Madrid için beklenmedik kahraman olan Dani Carvajal, sonbahar yaprakları düşmeden bacağını kırdı.
Beş yıl, beş yıldız, beş yaralanma.
Tesadüf olarak başlayan şey, şimdi Avrupa’nın seçkinlerini takip eden bir hayalet hikayesi olan folklora sertleşti.
Doue, bu Eylül ayında Fransa’nın Milletler Ligi’nin Ukrayna ile kravatında topalladığında, korku gerçek oldu.
Bir buzağı gerginliği onu bir ay boyunca sınırlayacak, kariyer bitişi değil, uğursuzca trend olacak.
Yokluğu şu anda PSG’nin Dembele’yi yırtılmış bir hamstringe kaybettiği ve altı hafta boyunca en tehlikeli silahlarından çıkardığı zaman geldi.
Sonra, lanet erişimini genişletmiş gibi, koç Luis Enrique, kötü bir bisiklet kazasında köprücük kemiğini kırdı.
Paris’in uzun zamandır beklenen zaferini beyan eden adam şimdi dokunmatik çizgiye kritik haftaları kaçıracak. “Doğaüstü hissettiriyor,” diye yazdı L’Equipe. “Üç ay içinde Münih’ten Kargaşaya – PSG lanetin esirleri oldu.”
Zamanlama zor olamazdı.
Yenilenen Şampiyonlar Ligi formatı Paris’e acımasız bir beraberlik yaptı: Barcelona, Bayern Münih, Arsenal, Bayer Leverkusen ve Atalanta.
Tam güçle, göz korkutucu bir eldivendi.
Şimdi, Doue, Dembele ve Enrique’nin hepsi mevcut olmadığında, hayatta kalma, zafer için bir kampanya gibi daha az ve daha çok ayakta kalmak için umutsuz bir mücadele gibi hissediyor.
Şüpheciler, telekten ve zorlu mevsimlerde doğal yaralanma riskinden bir araya gelen bir batıl inanç olarak laneti medya tiyatrosu olarak reddedebilirler.
Yine de tutarlılığı sertleşmiş profesyonelleri bile sinirlendiriyor.
Oyuncular, daha sessiz anlarda, desenin düşüncelerinde kaldığını itiraf ediyorlar.
Ve Paris ile sınırlı değil. Japonya’nın Kaoru Mitoma ve Tearehiro Tomiyasu, her ikisi de Avrupa’da duruşlar da uzun vadede kısıtlandı. İtalyan medyası, Atalanta’nın yaralanmalarını aynı gizemli gölgeye bağladı. Folklor, seyahat etti.
PSG destekçileri için sokma daha keskin çünkü düşme sevinçle kesiliyor.
Yıllarca süren çökmeler, Neymar’ın yaralanmaları ve Mbappe’nin dramasından sonra, Barcelona, Manchester United ve Bayern’e rezil çıkışlardan sonra, Şampiyonlar Ligi’nin tüm hayaletleri kovan kupa olması gerekiyordu. Bunun yerine, onları bir yabancı, zalim bir biçimde başlattı.
